Nietrzymanie moczu występuje u 17 do 60% kobiet. Jego znaczne rozpowszechnienie i charakter objawów sprawiają, że choroba ta jest wymieniana wśród dolegliwości mających zdecydowanie negatywny wpływ na kondycję psychofizyczną całej populacji kobiet.
Definicja choroby mówi o niezależnym od woli gubieniu moczu. Główne postacie choroby to typ wysiłkowy i typ naglący.
Leczenie chirurgiczne jest możliwe jedynie w wysiłkowym nietrzymaniu moczu, natomiast naglące i mieszane nietrzymanie moczu jest leczone farmakologicznie lub za pomocą terapii behawioralnej. Istnieje ścisły związek między nietrzymaniem moczu wysiłkowym, naglącym, objawami niepełnego opróżniania pęcherza moczowego a zwiotczeniem ścian pochwy i podtrzymujących ją więzadeł. Przyczyną większości przypadków obniżenia lub wypadania pochwy, pęcherza moczowego i macicy jest uraz okołoporodowy. Istotną rolę odgrywa również wiek, znaczy spadek hormonów płciowych i wrodzone zaburzenia tkanki łącznej.
U kobiet będących w okresie premenopauzy odnotowuje się nasilenie objawów diuretycznych. U kobiet po menopauzie dochodzi do wielu zmian związanych z atrofią na tle niedoboru estrogenów w obrębie narządu moczopłciowego. W przypadku łagodnych postaci wysiłkowego oraz mieszanej formy nietrzymania moczu istnieje możliwość próby leczenia zachowawczego preparatami estrogenowymi. W pierwszym etapie większość pacjentek z wysiłkowym nietrzymaniem moczu powinna być leczona zachowawczo. Cenną opcją terapeutyczną w wysiłkowym nietrzymaniu moczu jest kinezyterapia polegająca na ćwiczeniach mięśni przepony moczopłciowej tzw. ćwiczenia Kegela. Metoda zachowawczego leczenia wysiłkowego nietrzymania moczu obejmuje także farmakoterapię, której celem jest wywołanie wzrostu ciśnienia śródcewkowego oraz ciśnienia zamykającego cewkę. Brak poprawy po zastosowaniu kinezyterapii lub farmakoterapii skłania do leczenia zabiegowego wysiłkowego nietrzymania moczu.
